به گزارش مشرق به نقل از تابناک ، 19 آذر را شاید بتوان نقطه عطفی در تاریخ استعمار و بهره کشی کشور های قدرت مند از منابع و ثروتهای ملل ضعیف جهان دانست..
کشور ایالات متحده آمریکا که پس از استقلال خود از انگلستان (پادشاهی بریتانیا) در سال 1776 به دنبال موفقیت های اقتصادی و نظامی خود را در جرگه کشور های قدرتمند جهان قرار داده بود؛ در 120 سال بعد یعنی 10 دسامبر 1898 رسما پس از نبردی طولانی اسپانیا را وادار به امضا موافقتنامه پاریس نمود که طی آن چهار مستعمره بزرگ اسپانیا رسما از ید این کشور خارج و به آمریکا تحویل می گردید:
دهم دسامبر سال 1898 با امضاي موافقتنامه پاريس بين ايالات متحده و اسپانيا به ميانجيگري دولت فرانسه، جنگ دو كشور پايان يافت و اسپانيا طبق اين موافقتامه پس قرنها از كوبا، فيليپين، پورتوريكو و گوام مهاجر نشينان و مستعمرات قديمي خود صرف نظر كرد و آنها را به آمريكا داد.
جالب اینجاست که سناي آمريكا در آن زمان با تصرف اراضي دور دست و مداخله در امور ديگران موافقت نداشت (یعنی نظام سیاسی آمریکا قبل از نظام حقوقی این کشور به فکر استعمار و کشور گشایی افتاده بود و مشکلات حقوقی آن بعد ها در این کشور رفع گردید) و به همين دليل موافقتنامه پاريس را پس از دو سال بحث سرانجام با اكثريت دو راي به تصويب رساند.
مورخان جنگ دولت واشنگتن با اسپانیا بر سر کوبا را آغاز امپرياليسم آمريكا نوشته اند که البته در سالهای بعد به شکل جدیدی یعنی تشکیل حکومتهای ملی با حکام دست نشانده و البته وابستگی کامل اقتصادی و نظامی ادامه دارد.
این روش اصطلاحا استعمار نوین نامیده می شود؛ اما رفتار های دو دهه اخیر ایالات متحده آمریکا بخصوص پس از حذف رقیب اصلی خود یعنی اتحاد جماهیر شوروی مانند حمله نظامی مستقیم به عراق و افغانستان و تصرف این کشور ها نشاندهنده احتمال گرایش مجدد این کشور به سیاستهای استعماری گذشته خود را نشان می دهد.
تنها در مورد نمونه تصرف عراق که برخی از آن به تلاش برای تغییر ساختار سیاسی این کشور یاد می کنند ذکر اعلامیه دولت آمریکا در تاریخ 10 مارس 2003 کافی است:
وزارت دفاع آمريكا در تصميم نهم دسامبر 2003 خود از آلمان، فرانسه و روسيه كه مخالف اشغال نظامي عراق بوده اند انتقام گرفت و اعلام داشت كه كمپاني هاي اين سه كشور به دلايل امنيتي نمي توانند در مناقصه ي 18 ميليارد و 600 ميليون دلاري معروف به بازسازي عراق شركت كنند.
اما در مورد موافقتنامه پاریس جالب اینجاست که در این موافقتنامه اصولا هیچ گونه صلاحیتی برای مردم سرزمینهای فیلیپین، کوبا، گوام و پورتوریکو در حق حاکمیت بر کشور خود دیده نشده و نامی از آنها برده نمی شود و تنها نام این چهار کشور مانند کالاهایی برده می شود که از ید تصرف و مالکیت مالک قبلی خود اسپانیا (بنیانگذار استعمار) خارج شده و به جانشین اصلی او یا مالک جدید آمریکا واگذار می گردند!
کشور ایالات متحده آمریکا که پس از استقلال خود از انگلستان (پادشاهی بریتانیا) در سال 1776 به دنبال موفقیت های اقتصادی و نظامی خود را در جرگه کشور های قدرتمند جهان قرار داده بود؛ در 120 سال بعد یعنی 10 دسامبر 1898 رسما پس از نبردی طولانی اسپانیا را وادار به امضا موافقتنامه پاریس نمود که طی آن چهار مستعمره بزرگ اسپانیا رسما از ید این کشور خارج و به آمریکا تحویل می گردید:
دهم دسامبر سال 1898 با امضاي موافقتنامه پاريس بين ايالات متحده و اسپانيا به ميانجيگري دولت فرانسه، جنگ دو كشور پايان يافت و اسپانيا طبق اين موافقتامه پس قرنها از كوبا، فيليپين، پورتوريكو و گوام مهاجر نشينان و مستعمرات قديمي خود صرف نظر كرد و آنها را به آمريكا داد.
جالب اینجاست که سناي آمريكا در آن زمان با تصرف اراضي دور دست و مداخله در امور ديگران موافقت نداشت (یعنی نظام سیاسی آمریکا قبل از نظام حقوقی این کشور به فکر استعمار و کشور گشایی افتاده بود و مشکلات حقوقی آن بعد ها در این کشور رفع گردید) و به همين دليل موافقتنامه پاريس را پس از دو سال بحث سرانجام با اكثريت دو راي به تصويب رساند.
مورخان جنگ دولت واشنگتن با اسپانیا بر سر کوبا را آغاز امپرياليسم آمريكا نوشته اند که البته در سالهای بعد به شکل جدیدی یعنی تشکیل حکومتهای ملی با حکام دست نشانده و البته وابستگی کامل اقتصادی و نظامی ادامه دارد.
این روش اصطلاحا استعمار نوین نامیده می شود؛ اما رفتار های دو دهه اخیر ایالات متحده آمریکا بخصوص پس از حذف رقیب اصلی خود یعنی اتحاد جماهیر شوروی مانند حمله نظامی مستقیم به عراق و افغانستان و تصرف این کشور ها نشاندهنده احتمال گرایش مجدد این کشور به سیاستهای استعماری گذشته خود را نشان می دهد.
تنها در مورد نمونه تصرف عراق که برخی از آن به تلاش برای تغییر ساختار سیاسی این کشور یاد می کنند ذکر اعلامیه دولت آمریکا در تاریخ 10 مارس 2003 کافی است:
وزارت دفاع آمريكا در تصميم نهم دسامبر 2003 خود از آلمان، فرانسه و روسيه كه مخالف اشغال نظامي عراق بوده اند انتقام گرفت و اعلام داشت كه كمپاني هاي اين سه كشور به دلايل امنيتي نمي توانند در مناقصه ي 18 ميليارد و 600 ميليون دلاري معروف به بازسازي عراق شركت كنند.
اما در مورد موافقتنامه پاریس جالب اینجاست که در این موافقتنامه اصولا هیچ گونه صلاحیتی برای مردم سرزمینهای فیلیپین، کوبا، گوام و پورتوریکو در حق حاکمیت بر کشور خود دیده نشده و نامی از آنها برده نمی شود و تنها نام این چهار کشور مانند کالاهایی برده می شود که از ید تصرف و مالکیت مالک قبلی خود اسپانیا (بنیانگذار استعمار) خارج شده و به جانشین اصلی او یا مالک جدید آمریکا واگذار می گردند!
